حسین جهانیان

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر پوست و تفاله دانه انار بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ-های تخمگذار انجام شد. در این آزمایش از 300 قطعه مرغ تخمگذار به صورت آزمایش فاکتوریل 1+4×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار، 5 تکرار و 6 قطعه مرغ تخمگذار در هر تکرار انجام شد تیمارهای آزمایشی شامل:1-گروه شاهد (تغذیه شده با جیره حاوی ذرت و کنجاله سویا بدون پودر پوست و تفاله دانه انار)2-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/2 درصد پودر پوست انار3-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5 درصد پودر پوست انار 4-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/7 درصد پودر پوست انار 5-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/2 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت دیده 6-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت دیده 7-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/7 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت دیده 8-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/2 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت ندیده 9-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت ندیده 10-گروه تغذیه شده با جیره حاوی 5/7 درصد پودر تفاله دانه انار حرارت ندیده بودند. در این آزمایش صفات عملکردی (خوراک مصرفی، تولید تخم مرغ، توده تخم مرغ، وزن تخم مرغ و ضریب تبدیل) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان دادند که پوست انار و تفاله دانه انار حرارت دیده و حرارت ندیده دارای اثر معنی داری بر صفات عملکردی مرغ های تخمگذار بودند(05/0>P) به طوری که خوراک مصرفی و وزن تخم مرغ با استفاده از پوست انار در مقایسه با تفاله دانه انار حرارت دیده و حرارت ندیده کاهش معنی داری را نشان داد (05/0>P). تولید تخم مرغ و توده تخم مرغ توسط تفاله دانه انار حرارت ندیده به طور معنی داری افزایش یافت در حالی که تفاله دانه انار حرارت دیده و پوست انار اختلاف معنی داری با هم در این دو صفت نداشتند(05/0>P). استفاده از پوست انار، تفاله دانه انار حرارت دیده و تفاله دانه انار حرارت ندیده در سطح 5/2 درصد، خوراک مصرفی، تولید تخم مرغ وتوده تخم مرغ را به طور معنی داری در مقایسه با سطوح 5 و 5/7 افزایش دادند (05/0>P) ولی وزن تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی در سطوح 5/2 و 5 درصد تفاوت معنی داری نشان نداد اما در مقایسه با 5/7 درصد به طور معنی داری بیشتر بود(05/0>P). تیمار 4 ( پوست انار-5/7) کمترین و تیمار 7 (تفاله دا

این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر روش های تولک بری اجباری با استفاده از جیره های حاوی یولاف، چاودار، پوسته آفتابگردان و اکسید روی بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار پس از دوره تولک بری انجام شد. تعداد 96 قطعه مرغ تخمگذار لگهورن سویه نیک چیک در سن 135 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار، 4 تکرار و 4 قطعه در هر تکرار استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1- گروه شاهد (50 گرم جیره تخمگذاری در روز)، 2- جیره شاهد + دانه یولاف به نسبت 1 به 1، 3- جیره شاهد + دانه چاودار به نسبت 1 به 1، 4- جیره شاهد + پوسته آفتابگردان به نسبت 1 به 1، 5- جیره حاوی 10000 میلی گرم در کیلوگرم روی بصورت اکسید روی و 6- جیره حاوی 20000 میلی گرم در کیلوگرم روی بصورت اکسید روی بودند. جیره های آزمایشی به مدت 10 روز در اختیار پرندگان قرار گرفتند. نتایج این آزمایش نشان دادند که تولک بری با استفاده از پوسته آفتابگردان و روی (20000 میلی گرم در کیلوگرم جیره)، وزن بدن مرغ ها را در مقایسه با محدودیت خوراک به طور معنی داری کاهش داد (05/0>p) اما تیمارهای آزمایشی بر تغییرات وزن بدن در کل دوره استراحت، اثر معنی داری نداشتند (05/0p) اما در دوره استراحت جیره های مختلف اثر معنی داری بر مصرف خوراک نداشتند (05/0p). جیره های مختلف در کل دوره تولید پس از تولک بری اثر معنی داری بر مصرف خوراک نداشتند (05/0p). جیره های مختلف بر وزن تخم مرغ در کل دوره اثر معنی داری نداشتند (05/0p). در دوره تولید، جیره حاوی یولاف بیشترین ضریب تبدیل را نشان داد (05/0>p). در کل دوره تولید، جیره حاوی چاودار کمترین درصد زرده را داشت و شاخص محتوای تخم با مصرف جیره حاوی یولاف به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>p). شاخص نسبت پوسته توسط جیره دارای چاودار

این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر روش های مختلف تولک بری اجباری با استفاده از جیره های حاوی ضایعات بوجاری گندم، سبوس گندم و استات روی بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار پس از دوره تولک بری انجام شد. برای این منظور، از تعداد 64 قطعه مرغ تخمگذار لگهورن سویه نیک چیک-استفاده گردید. مرغ ها در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار از سن 135 تا 146 هفتگی به مدت 11 هفته مورد استفاده قرار گرفتند. دوره تولک بری شامل 10 روز و دوره استراحت شامل 21 روز بود. جیره های آزمایشی با استفاده از نرم افزار UFFDA بر طبق راهنمای پرورش مرغ تخمگذار لگهورن سویه نیک چیک تنظیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- گروه شاهد (50 گرم جیره مرغ تخم گذار در روز)، 2- گروه تغذیه شده با جیره شاهد و ضایعات بوجاری گندم به نسبت 1 به 1، 3- گروه تغذیه شده با جیره شاهد و سبوس گندم به نسبت 1 به 1 و 4- گروه تغذیه شده با جیره شاهد حاوی 10 گرم در کیلوگرم روی به صورت استات روی بودند. صفات مورد مطالعه در این آزمایش شامل عملکرد تولیدی مرغان تخم گذار، شاخص های کیفی تخم مرغ پس از دوره تولک بری (شاخص شکل تخم مرغ، کیفیت سفیده، شاخص زرده، شاخص رنگ زرده، ضخامت پوسته، درصد وزن سفیده، زرده و پوسته) و شاخص های بیوشیمیایی خون (غلظت کلسترول، تری گلیسیرید، پروتئین کل، فسفر و کلسیم) بودند. به منظور بررسی صفات کیفی تخم مرغ، هر دو هفته یکبار، دو عدد تخم مرغ از هر تکرار به صورت تصادفی انتخاب، شماره گذاری و به آزمایشگاه شدند. نتایج نشان دادند که پرندگان تغذیه شده با جیره شاهد به همراه استات روی (337/0 %)، کاهش وزن بیشتری به دنبال کاهش شدید خوراک مصرفی داشتند و همچنین این پرندگان در مدت زمان کمتری نسبت به بقیه تیمارها، تخم گذاری را متوقف کردند (05/0>P). از طرف دیگر، تیمارهای حاوی بوجاری گندم و سبوس گندم در مدت زمان کمتری نسبت به بقیه تیمارها شروع به تولید کردند (05/0>P). نتایج تحقیق حاضر عدم اثر تیمارهای آزمایشی را بر عملکرد تولیدی مرغ های تخم گذار در دوره پس از تولک بری نشان داد (05/0P). اثر تجیره های آزمایشی تنها بر میزان تری گلیسرید خون مرغ های تخم گذار در دوره تولک بری معنی دار بود (05/0>P)، بدین

مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر روش های مختلف تولک بری اجباری با استفاده از جیره های حاوی پودر یونجه، جو، یدیدپتاسیم و بوراکس بر عملکرد وخصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار پس از دوره تولک بری طراحی و انجام شد. مجموما 180 قطعه مرغ تخمگذار سویه ی نیک چیک درسن 135 هفتگی، با 5 تیمار ، 4 تکرار و 4 مرغ در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- تیمار محدودیت خوراک (50گرم جیره در روز) 2- جیره شاهد+ 50 درصدیونجه 3- جیره شاهد+ 50 درصد جو 4- جیره شاهد + 0/66 درصد یدید پتاسیم 5- جیره شاهد+ 1/07 درصد بوراکس. ذرت و کنجاله سویا بدون افزودنی به عنوان جیره شاهد استفاده شد. جیره های آزمایشی برای هریک از تیمار ها به مدت 10 روز اعمال شد و بعد از آن تا روز 31 از جیره پایه (ذرت، کنجاله سویا دارای سطح پایین کلسیم) به عنوان جیره استراحت استفاده شد. در کل دوره تولک بری مصرف خوراک با یونجه کاهش و با جو افزایش معنی داری داشت( 05/0 p<). تیمار یونجه بیشترین کاهش وزن را در کل دوره تولک بری نشان داد( 05/0 p<). تولید در تیمار یدیدپتاسیم زودتر از سایر تیمارها متوقف شد و تیمار بوراکس زودتر از سایر تیمار ها به تولید باز گشت( 05/0 p<). عملکرد تولیدی، خصوصیات داخلی و خارجی تخم مرغ در دوره پس از تولک بری تفاوت معنی داری نشان نداند (05/0 p>). روش های مختلف تولک بری در کل دوره رکورد گیری بر خصوصیات داخلی و خارجی تخم مرغ اثر معنی داری نداشت (05/0 p>). درصد تلفات در دوره تولک بری و کل دوره رکوردگیری تفاوت معنی داری نداشت (05/0 p>). استفاده از تیمارهای آزمایشی باعث کاهش معنی دار تخم مرغ های شکسته شد( 05/0 p<). روشهای مختلف تولک بری بر فراسنجه های خونی اثر معنی داری نداشتند(05/0 p>). نتایج کلی این آزمایش نشان داد که در شش هفته چرخه دوم تولید بیشترین مصرف خوراک را تیمار محدودیت خوراک داشت وبیشترین درصد تولید را به ترتیب تیمار بوراکس وتیمار محدودیت خوراک داشتند ولی مناسب ترین ضریب تبدیل را تیمار یونجه داشت. تیمارهای مختلف در طول دوره رکورد گیری عملکردهای مختلف را نشان دادند. اما از نظر صفات کیفی مثل رنگ زرده وشاخص زرده بهترین عملکرد را تیمار یونجه داشت که احتمالا می توان از یونجه به عنوان روش جایگزین تولک بری استفاده کرد، همچنین می تواند به دلیل سادگی در اجرا، ، قیمت ارزان، در

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سینرژستیک آنزیم فیتاز و پروبیوتیک بر قابلیت هضم اسیدهای آمینه، نشاسته و تغذیه اقتصادی مرغ تخم گذار سویه نیک چیک طراحی گردید. تعداد 144 قطعه مرغ تخم گذار در با طرح کاملا تصادفی در قالب فاکتوریل در سن 86 هفتگی شامل 6 تیمار،4 تکرار و 6 قطعه مرغ در هر تکرار به مدت 8 هفته پرورش داده شد. تیمارهای آزمایش شامل سطوح مختلف آنزیم فیتاز (300-0 میلی گرم) و سطوح مختلف پروبیوتیک (100-50-0 میلی گرم) بودند. لازم به ذکر است که پروبیوتیک به صورت سرک به جیره اضافه شد. میزان مصرف خوراک به صورت هفتگی و تعداد تخم مرغ، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ های شکسته و لمبه و تلفات احتمالی به صورت روزانه ثبت گردید. در پایان هر هفته، از هر تکرار دو عدد تخم مرغ به طور تصادفی انتخاب و خصوصیات خارجی، داخلی تخم مرغ اندازه گیری شد و با استفاده از مارکر (اکسید تیتانیوم) (05/0)؛ قابلیت هضم ماده خشک،پروتئین خام، نشاسته، کلسیم، فسفر اندازه گیری شد و قابلیت هضم اسید آمینه لایزین ونسبت نیاز متیونین به قابلیت هضم نشاسته محاسبه گردید و بازده اقتصادی طبق معادلات مربوطه محاسبه گردید. اثر سطوح فیتاز بر تولید تخم مرغ و توده تخم مرغ کاهش معنی دار (05/0>P) و بر مصرف خوراک، وزن تخم مرغ،ضریب تبدیل غذایی اثرات غیر معنی داری نشان داد (05/0P) ولی بر همه ی صفات عملکردی معنی دار نبود (05/0P) برعکس بر قابلیت هضم ماده خشک ، نشاسته، کلسیم ، فسفر، اسید آمینه لایزین و نسبت نیاز متیونین به قابلیت هضم لایزین اثرات غیر معنی داری نشان داد (05/0P) ؛در حالی که

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل مس- متیونین در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار انجام شد. تعداد 144 قطعه مرغ تخمگذار لگهورن سویه نیک چیک در قالب آزمایش فاکتوریل 3×3 با طرح پایه کاملا تصادفی شامل 9 تیمار، 4 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. عوامل مورد بررسی عبارت از سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (2750، 2800 و 2850 کیلوکالری در کیلوگرم جیره) و سطوح مختلف مکمل مس- متیونین (صفر، 05/0 و 10/0 درصد) بودند. میزان مصرف خوراک بصورت هفتگی و تعداد تخم مرغ، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ های شکسته و لمبه و تلفات احتمالی بصورت روزانه ثبت شدند. در پایان هر هفته، از هر تکرار دو عدد تخم مرغ بطور تصادفی انتخاب و خصوصیات خارجی تخم مرغ شامل شاخص شکل، سطح تخم مرغ، نسبت واحد وزن به سطح پوسته، نسبت پوسته، ضخامت پوسته و وزن مخصوص تخم مرغ و نیز صفات داخلی تخم مرغ شامل شاخص سفیده، واحد هاو، نسبت سفیده، شاخص زرده، نسبت زرده و شاخص رنگ زرده، اندازه گیری شدند. نتایج نشان دادند که در کل دوره آزمایش، اثر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر میانگین خوراک مصرفی روزانه، متمایل به معنی دار (10/0P<) و بر سایر صفات عملکرد، غیرمعنی دار (05/0P>) بود. سطوح مختلف مکمل مس- متیونین بر هیچ یک از صفات عملکرد، تاثیر معنی داری نداشتند (05/0P>). اثر تیمارهای آزمایشی بر توده تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی، متمایل به معنی دار (10/0P<) و بر سایر صفات عملکرد، غیرمعنی دار (05/0P>) بود. تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر سطح تخم مرغ و نسبت واحد وزن به سطح پوسته، متمایل به معنی دار (10/0P<) و بر سایر صفات خارجی تخم مرغ، غیرمعنی دار (05/0P>) بود. اثر سطوح مختلف مکمل مس- متیونین بر ضخامت پوسته تخم مرغ، متمایل به معنی دار (10/0P<) و بر سایر صفات خارجی تخم مرغ، غیرمعنی دار (05/0P>) بود. تیمارهای آزمایشی بر هیچ یک از صفات خارجی تخم مرغ، تاثیر معنی داری نداشتند (05/0P>). تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر شاخص زرده و شاخص رنگ زرده، معنی دار (05/0P<)، بر شاخص سفیده و واحد هاو، متمایل به معنی دار (10/0P<) و بر سایر صفات داخلی تخم مرغ، غیرمعنی دار (05/0P>) بود. سطوح مختلف مکمل مس- متیونین بر هیچ یک از ویژگی های داخلی تخم مرغ

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل سلنومتیونین در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخم گذار انجام شد. تعداد 144 قطعه مرغ تخمگذار سویه نیک چیک در سن 32 هفتگی در قالب آزمایش فاکتوریل 3×3 با طرح پایه کاملا تصادفی به 9 تیمار، 4 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار اختصاص داده شدند. آزمایش از سن 34 تا 42 هفتگی به مدت 8 هفته به طول انجامید. تنظیم جیره های غذایی بر اساس راهنمای مدیریت پرورش مرغ تخمگذار سویه تجاری نیک چیک (2016) انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (2800، 2900 و 3000 کیلوکالری در کیلوگرم جیره) و سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین (صفر، 01/0 و 02/0 درصد جیره) بودند. میزان مصرف خوراک به صورت هفتگی و تعداد تخم مرغ، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ های شکسته، لمبه و کثیف و تلفات احتمالی به صورت روزانه ثبت شدند. صفات کیفی تخم مرغ در دو روز پایانی هر هفته اندازه گیری شدند. نتایج نشان دادند که در کل دوره آزمایش، سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر هیچ یک از صفات عملکرد تاثیر معنی داری نداشتند (05/0P>). اثر سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین در جیره بر میانگین خوراک مصرفی روزانه، ضریب تبدیل غذایی، درصد تولید و وزن تخم مرغ، غیرمعنی دار (05/0P>) و بر توده تخم مرغ، متمایل به معنی دار (10/0P<) بود. تاثیر تیمارهای آزمایشی بر میانگین خوراک مصرفی روزانه، ضریب تبدیل غذایی و درصد تولید، غیرمعنی دار (05/0P>) و بر وزن و توده تخم مرغ، متمایل به معنی دار (10/0P<) بود. تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر شاخص شکل، شاخص سطح تخم مرغ، وزن پوسته، نسبت وزن به سطح پوسته و ضخامت پوسته، غیرمعنی دار (05/0P>) و بر درصد پوسته و وزن مخصوص تخم مرغ، معنی دار بود بطوری که با افزایش سطح انرژی قابل سوخت و ساز جیره، درصد پوسته و وزن مخصوص تخم مرغ، کاهش یافت (05/0P<). اثر سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین در جیره و تیمارهای آزمایشی بر هیچ یک از صفات کیفی خارجی تخم مرغ، معنی دار نبود (05/0P>). تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر محتوای تخم مرغ، درصد سفیده، شاخص سفیده، واحد هاو، درصد زرده و شاخص زرده، غیرمعنی دار (05/0P>) و بر شاخص رنگ زرده، متمایل به معنی دار (10/0P<) بود. اثر سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین در جیره بر هیچ یک از

اثر اندازه ذرات کلسیم بر قابلیت هضم کلسیم و فسفر،عملکرد و کیفیت پوسته تخم مرغ در مرغان تخم گذار سویه نیک چیک

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل سلنومتیونین در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و وضعیت سیستم ایمنی جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 576 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 در قالب آزمایش فاکتوریل 4×3 با طرح پایه کاملاً تصادفی به 12 تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار اختصاص داده شدند. عوامل مورد بررسی شامل سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس، 100 کیلوکالری کمتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 100 کیلوکالری بیشتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس) و سطوح مختلف مکمل مس - متیونین در جیره غذایی (صفر، 50، 100 و 150 میلی گرم در کیلوگرم) بودند. تیمارهای آزمایشی شامل 1- جیره شاهد (جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل مس - متیونین 2- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 50 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 3- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 100 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 4- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 150 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 5- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل مس - متیونین 6- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 50 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 7- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 100 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 8- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 150 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 9- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل مس - متیونین 10- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 50 قسمت در میلیون مکمل مس - متیونین 11- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 100 قسمت در میلیون مکمل مس – متیونین و 12- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 150 قسمت در میلیون مکمل

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل سلنومتیونین در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و وضعیت سیستم ایمنی جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 576 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 در قالب آزمایش فاکتوریل 4×3 با طرح پایه کاملاً تصادفی به 12 تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار اختصاص داده شدند. عوامل مورد بررسی شامل سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس، 100 کیلوکالری کمتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 100 کیلوکالری بیشتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس) و سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین در جیره غذایی (صفر، 2/0، 4/0 و 6/0 میلی گرم در کیلوگرم) بودند. تیمارهای آزمایشی شامل 1- جیره شاهد (جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل سلنومتیونین 2- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 2/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 3- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 4/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 4- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس و 6/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 5- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل سلنومتیونین 6- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 2/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 7- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 4/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 8- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری کمتر از راهنمای پرورش سویه راس و 6/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 9- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس بدون مکمل سلنومتیونین 10- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 2/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین 11- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 4/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیونین و 12- جیره حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 100 کیلوکالری بیشتر از راهنمای پرورش سویه راس و 6/0 قسمت در میلیون مکمل سلنومتیو

کمبود غذا به ویژه کمبود پروتئین حیوانی، یکی از مهمترین مسائل و مشکلات غذایی در جهان امروز می باشد (راتکلیف ، 2006). طیور نه تنها به عنوان یکی از منابع اصلی گوشت جهان و یک منبع کلیدی پروتئین حیوانی برای تغذیه جمعیت انسانی در حال رشد می باشند بلکه یک مدل ارزشمند برای مطالعه عوامل ایمونولوژی نیز به شمار می روند.

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر دانه اسپند در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار انجام شد. تعداد 80 قطعه مرغ تخمگذار لگهورن سفید سویه های- لاین 36W- از سن 96 تا 108 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 5 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد، جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین، جیره حاوی 25/0 درصد پودر دانه اسپند و جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند بودند. دو هفته اول به عنوان دوره سازگاری با جیره های آزمایشی در نظر گرفته شد. صفات عملکرد شامل میانگین خوراک مصرفی، درصد تولید تخم مرغ، وزن تخم مرغ، توده تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی و صفات کیفی تخم مرغ شامل شاخص شکل، سطح، وزن مخصوص، نسبت وزن به سطح پوسته، نسبت پوسته، ضخامت پوسته، ماده خشک پوسته، خاکستر پوسته، نسبت سفیده، شاخص سفیده، واحد هاو، نسبت زرده، شاخص زرده و شاخص رنگ زرده مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که در هفته ها ی هفتم و دهم دوره آزمایش، جیره حاوی 25/0 درصد پودر دانه اسپند باعث افزایش معنی دار (05/0P<) مصرف خوراک نسبت به گروه شا هد شد. در هفته های سوم و پنجم دوره آزمایش، مصرف جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند باعث افزایش متمایل به معنی دار (10/0P<) درصد تولید تخم مرغ نسبت به جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین شد. تاثیر استفاده از پودر دانه اسپند بر میانگین وزن و توده تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی مرغ های تخمگذار در هیچ یک از هفته های دوره آزمایش، معنی دار نبود (05/0P>). در هفته دهم دوره آزمایش، شاخص شکل تخم مرغ در مرغ های تغذیه شده با جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند بطور معنی داری (05/0P<) بیشتر از گروه شاهد بود. در هفته سوم دوره آزمایش، سطح تخم مرغ در تیمار تغذیه شده با جیره حاوی 25/0 درصد پودر دانه اسپند بطور متمایل به معنی داری (10/0P<) بیشتر از تیمار تغذیه شده با جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین و تیمار تغذیه شده با جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند بود. در هفته هفتم دوره آزمایش، ضخامت پوسته تخم مرغ در تیمار حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند بطور معنی داری (05/0P<) بیشتر از تیمار تغذیه شده با جیره شاهد و جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک ر

این مطالعه به منظور تعیین نیازمندی سطوح مختلف ترئونین جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه، سیستم ایمنی، پاسخ های ایمنی هومورال و ریخت شناسی سلول های پوششی ژژنوم و ایلئوم در جوجه های گوشتی انجام گرفت. برای این منظور، از تعداد 272 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 استفاده گردید. جوجه ها به صورت تصادفی به 4 تیمار و 4 تکرار (17 جوجه در هر تکرار ) در قالب یک طرح کاملا تصادفی اختصاص داده شد. تیمار های آزمایشی شامل: 4 سطح ترئونین در دوره آغازین (96/0، 91/0، 86/0، 81/0)، دوره رشد (87/0، 82/0، 77/0، 72/0) و دوره پایانی (78/0، 73/0، 68/0، 63/0) بودند. جیره های آزمایشی در طی سه دوره مختلف آغازین (10-1 روزگی)، رشد (24-11 روزگی) و پایانی (25-42 روزگی) در اختیار پرندگان قرار گرفت. میانگین افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک روزانه و ضریب تبدیل به صورت هفتگی اندازه گیری شد. در روز 35 دوره پرورش، به یک پرنده از هر تکرار میزان 5/0 میلی لیتر سوسپانسون 7 درصد گلبول قرمز گوسفندی برای پاسخ های ایمنی اولیه به عضله ران تزریق گردید. در سنین 21 و 42 روزگی، دو پرنده از هر تکرار (با وزن نزدیک به میانگین) برای بررسی تاثیر تیمار های آزمایشی بر خصوصیات لاشه و بافت شناسی روده کشتار و نمونه های از ناحیه ی ژژنوم و ایلئوم جهت بررسی ارتفاع ویلی، عمق کریپت، نسبت ارتفاع به عمق ویلی و تعداد سلول های گابلت جمع آوری گردید. همچنین قبل از کشتار برای شمارش CBC از پرندگان خون گیری انجام و در لوله های حاوی ماده ضد انعقاد خون (EDTA) ریخته شد. همچنین در پایان آزمایش لاشه، سینه، ران، پشت، سنگدان، پیش معده، پانکراس، کبد، قلب، چربی محوطه ی بطنی و اندام های لنفاوی شامل طحال، تیموس و بورس فابریسیوس وزن شد و بر اساس درصدی از وزن زنده بیان گردید. اطلاعات حاصل از این آزمایش با استفاده از رویه GLM توسط نرم افزار (2016)SAS آنالیز شد. نتایج نشان دادر که افزایش سطح ترئونین باعث افزایش وزن پیش معده در سن 21 روزگی شد (05/0>P). همچنین باعث افزایش وزن زنده و وزن کبد در سن 42 روزگی شد(05/0>P). نتایج تحقیق اخیر عدم تاثیر مکمل سازی ترئونین بر وزن و طول نسبی قسمت های مختلف دستگاه گوارش، در طول دوره پرورش در جوجه های گوشتی را نشان می دهد (05/0P)، اما با

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سطوحی از منگنز_اسیدآمینه و عصاره هیدروالکلی خشک رازیانه بر صفات عملکردی ، پارامترهای خونی، بررسی استحکام استخوان در288 قطعه جوجه گوشتی سویه آربوراکرز از سن یک روزگی تا 42روزگی طراحی و انجام شد. تیماربندی درقالب طرح کاملا تصادفی فاکتوریل 2×3 در6 تیمار، 3تکرار و16 پرنده در هر تکرار صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل 1- تیمار شاهد (دارای دانه ذرت و کنجاله سویا-بدون افزودنی) و تیمار های 2 و3 و4 و 5 و6 به ترتیب شامل جیره شاهد حاوی100 و 200 میلی گرم درکیلوگرم عصاره رازیانه و هر کدام در ترکیب با 0 و 5/1 میلی گرم از منگنز کیلاته در هر کیلو گرم خوراک تنظیم شد پرندگان از 1 تا 42 روزگی به ﺟﻴﺮه ﻫﺎی آزﻣﺎﻳﺸﻲ دسترسی آزاد داشتند . خوراک مصرفی و وزن بدن به صورت هفتگی اندازه گیری و ثبت ومورد آنالیز آماری قرار گرفت که با استفاده از این داده ها ضریب تبدیل غذایی وشاخص تولید محاسبه شد. در سن 21 و 42 روزﮔﻲ، دو ﭘﺮﻧـﺪ ه از ﻫﺮ ﺗﻜﺮار ﻛﺸﺘﺎر و اﺳﺘﺨﻮان درﺷﺖ ﻧﻲ آنها جدا گردید و درفریزر 20- برای انجام آزمایشات مربوط به استخوان از جمله مقاومت مکانیکی و خاکستر و میزان مواد معدنی نگهداری شد. در دوره آغازین و کل دوره سطوح مختلف عصاره هیدروالکلی رازیانه و منگنز کیلاته تاثیری بر خوراک مصرفی، افزایش وزن و شاخص تولید نداشت و تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0.05) ولی در دوره آغازین در ترکیب تیماری اعمال شده خوراک مصرفی تیمار 2 ( جیره شاهد+5/1 میلی گرم منگنز کیلاته در کیلو گرم جیره) در مقایسه با شاهد بالاتر بود. و در کل دوره تیمار4(جیره شاهد + 5/1 میلی گرم منگنز کیلاته و 100 میلی گرم عصاره هیدروالکلی رازیانه در کیلو گرم جیره) در مقایسه با شاهد خوراک مصرفی کم تری داشت.در دوره رشد در ترکیب تیماری اعمال شده تیمارهای مختلف در مقایسه با شاهد افزایش وزن کمتری داشت.درصد وزن نسبی اجزای لاشه در سنین 21 و 42 روزگی در این آزمایش تحت تاثیر قرار نگرفت.سطوح مختلف رازیانه و منگنز و ترکیب تیماری استفاده شده در سن 21 و 42 روزگی بر وزن، طول و قطر کوچک و بزرگ استخوان تاثیر معنی داری نداشت. رازیانه و منگنز بر کرنش خمشی و تنش خمشی استخوان در سن 21 و 42 روزگی استخوان تاثیر معنی داری نداشت. (p>0.05) .اما در سن 21 روزگی، تیمارهای2 ( جیره شاهد+5/1 میلی گرم منگنز کیلاته در کیلو گرم جیره) و 5 (جیره شاهد+2

این آزمایش جهت تعیین نیازمندی های آرژنین قابل هضم با استفاده از معادلات تابعیت و اثر آن بر عملکرد، صفات کیفی تخم مرغو سیستم ایمنی مرغ های تخم گذار سویه های لاینW36از سن 38 تا 46 هفتگی انجام شد. مجموعاّ تعداد 150 قطعه مرغ تخم گذار شامل 5 تیمار، 5 تکرار و 6 قطعه مرغ در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. این آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل 5 سطح 81/0، 86/0، 91/0، 96/0 و 101/0 درصدآرژنین بودند. درصد تولید و وزن تخم مرغ به صورت روزانه اندازه گیری شد، خوراک مصرفی به صورت هفتگی محاسبه شد. سپس از داده های فوق توده تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی محاسبه شدند. صفات کمی و کیفی تخم مرغ به صورت دو هفته یکبار اندازه گیری شدند. در انتهای دوره آزمایش (سن 46 هفتگی)، غلظت کلسترول، اسید اوریک، گلوبولین و فاکتور رشد شبه انسولین (IGF1) اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف اسید آمینه آرژنین بر صفات عملکردی مرغ های تخم گذار در کل دوره آزمایش معنی دار نبود (05/0P). نتایج استفاده از معادلات تابعیت درجه دو نشان داد که بهترین سطوح آرژنین قابل هضم برای صفات درصد تولید، توده تخم مرغ، ضریب تبدیل غذایی و سطح هورمون شبه انسولین به ترتیب برابر 917/0، 917/0، 908/0 و 970/0 درصد می باشد. به طور کلینتایج نهایی آزمایش بیان گر این است که افزایش سطح اسید آمینه آرژنین می تواند بر ترشحهورمون شبه انسولین، بهبود عملکرد سیستم ایمنی وافزایش و بهبود تولید در مرغ های تخم گذار موثر باشد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پودر ریشه زنجبیل در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخمگذار، آزمایشی با استفاده از 144 قطعه مرغ تخمگذار سویه های لاین 36- W در قالب آزمایش فاکتوریل 3×3 با طرح پایه کاملا تصادفی شامل 9 تیمار، 4 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار طراحی شد. آزمایش از سن 53 تا 60 هفتگی به مدت 8 هفته بود. مرغ ها با جیره بر اساس راهنمای مدیریت پرورش مرغ تخمگذار سویه تجاری های لاین 36- W (2015) تغذیه شدند. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (2875، 2950 و 3025 کیلوکالری در کیلوگرم جیره) و سطوح مختلف پودر ریشه زنجبیل (صفر، 5/0 و 1 درصد جیره) بودند. میزان مصرف خوراک به صورت هفتگی و تعداد تخم مرغ، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ های شکسته و لمبه و تلفات احتمالی به صورت روزانه ثبت گردیدند. نتایج این آزمایش نشان دادند که در کل دوره پرورش بین سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز در رابطه با صفات عملکرد شامل میانگین خوراک مصرفی، درصد تولید تخم مرغ، میانگین وزن تخم مرغ، توده تخم مرغ و ضریب تبدیل غذایی کاهش معنی داری وجود داشت (05/0>P). بین سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز در رابطه با صفات خارجی تخم مرغ شامل نسبت وزن به سطح پوسته و محتوای تخم مرغ کاهش معنی داری وجود داشت (05/0>P)، اما با دیگر صفات خارجی تخم مرغ شامل شاخص شکل، سطح تخم مرغ، ضخامت پوسته، وزن پوسته، نسبت پوسته و وزن مخصوص تخم مرغ تفاوت معنی داری نداشت (05/0P>). بین سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز در رابطه با صفات داخلی تخم مرغ شامل نسبت سفیده، شاخص سفیده، واحد هاو و شاخص زرده کاهش بسیار معنی دار و نسبت زرده افزایش بسیار معنی داری (01/0>P) وجود داشت اما با شاخص رنگ زرده تفاوت معنی داری نداشت (05/0P>). بین سطوح مختلف پودر ریشه زنجبیل در رابطه با صفات عملکرد و صفات خارجی تخم مرغ تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P>). بین سطوح مختلف پودر ریشه زنجبیل در رابطه با صفات داخلی تخم مرغ شامل شاخص سفیده، واحد هاو، نسبت زرده و شاخص زرده افزایش بسیار معنی داری وجود داشت (01/0>P). در کل دوره پرورش اثر تیمارهای آزمایشی بر عملکرد نشان داد که میانگین خوراک مصرفی روزانه مرغ های تخمگذار تغذیه شده با جیره حاوی 2875 کیلو کالری در کیلوگرم انرژی و 5/0% پودر زنجبیل (GP) به طور معنی دا

هدف از این مطالعه تعیین بهترین سطح استفاده از انرژی قابل سوخت و ساز و پودر زردچوبه در جیره غذایی مرغ های تخم گذار و بررسی تاثیر استفاده از سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پودر زردچوبه در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم مرغ در مرغ های تخم گذار بود. این آزمایش با استفاده از 144 قطعه مرغ تخم گذار سویه های لاین 36- W در قالب آزمایش فاکتوریل 3×3 با طرح پایه کاملا تصادفی شامل 9 تیمار، 4 تکرار و هر تکرار شامل 4 قطعه پرنده انجام شد. تنظیم جیره های غذایی بر اساس راهنمای مدیریت پرورش سویه های لاین 36- W (2015) انجام شد. آزمایش از سن 50 تا 60 هفتگی به مدت 10 هفته به طول انجامید. عوامل مورد بررسی عبارت اند از سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (شامل 2875، 2950 و 3025 کیلوکالری در کیلوگرم جیره) و سطوح مختلف پودر زردچوبه (شامل صفر، 5/0 و 1 درصد جیره) بودند. در زمان شروع آزمایش مدت دو هفته دوره پیش آزمایش (آداپتاسیون) در نظر گرفته شد. میزان مصرف خوراک بصورت هفتگی و تعداد تخم مرغ، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ های شکسته و لمبه و تلفات بصورت روزانه ثبت شدند. برای محاسبه وزن و درصد تولید تخم مرغ هر واحد آزمایشی، هر روز در یک ساعت معین، تعداد و وزن تخم مرغ ها رکوردبرداری و درصد تولید و ضریب تبدیل غذایی بر حسب روز مرغ بصورت هفتگی محاسبه شد. به منظور بررسی ویژگی های تخم مرغ، در پایان هر هفته از تخم مرغ های تولید شده در دو روز پایانی هر هفته، 2 عدد تخم مرغ از هر تکرار به صورت تصادفی انتخاب، شماره گذاری و به آزمایشگاه منتقل گردید. صفات کیفی تخم مرغ در هر واحد آزمایشی شامل شاخص شکل، سطح تخم مرغ، ضخامت پوسته، وزن پوسته، نسبت پوسته، وزن مخصوص تخم مرغ، نسبت واحد وزن به سطح پوسته، محتوای تخم مرغ، شاخص سفیده، نسبت سفیده، واحد هاو، شاخص زرده، نسبت زرده و شاخص رنگ زرده به طور هفتگی اندازه گیری شدند. داده های حاصل از آزمایش با استفاده از نرم افزار آماری SAS نسخه 1/9 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن انجام شد. نتایج نشان داد که در کل دوره آزمایش شود اثر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت وساز بر میانگین خوراک مصرفی روزانه بسیار معنی دار (01/0P<) بود به گونه ای که افزایش سطح انرژی باعث کاهش بسیار معنی دار (01/0P<) میانگین خوراک مصرفی شد. همچنین با افزایش سطح

این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره گیاه شیرین بیان،پری بیوتیک اکتیوموس® وآنتی بیوتیک فلاوومایسین در قالب طرح کاملا تصادفی بر صفات عملکردی و فیزیولوژیکی در پولت های تخم گذار های لاین 36w- انجام شد. تعداد 180 قطعه مرغ لگهورن سویه ی های لاین 36w-به 6 تیمار، 5 تکرار به ازای هر تیمار و در هر تکرار6 مرغ از سن 15 تا26 هفته اختصاص داده شدند تیمار های آزمایشی شامل: شامل دو سطح عصاره گیاه شیرین بیان (5 و 10 گرم در کیلوگرم)، دو سطح آنتی بیوتیک (400 و 650 میلی گرم در کیلوگرم) و دو سطح پری بیوتیک (0 و 1 کیلوگرم در تن) بودند. وزن بدن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی ثبت شدند. صفات فیزیولوژیکی شامل شاخص توده بدن و طول استخوان پا در ابتدا و انتهای آزمایش اندازه گیری شدند.منحنی رشد، یکنواختی رشد و صفات کیفی تخم مرغ (در انتهای دوره آزمایش) ، کلسترول تخم مرغ و کلسترول و تری گلیسرید خون نیز اندازه گیری شدند. در کل دوره ی آزمایش اثر عصاره گیاه شیرین بیان، پری بیوتیک اکتیوموس و آنتی بیوتیک فلاوومایسین بر صفات عملکردی شامل میانگین خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی درصد تولید تخم مرغ ، توده ی تخم مرغ، درصد ضریب پراکندگی، افزایش وزن ، تغییرات وزن بدن معنی دار نبود (05/0p>). ولی در مورد میانگین وزن تخم مرغ ها تیمار 6 (پری بیوتیک اکتیوموس 1 کیلوگرم در تن خوراک) دارای افزایش معنی داری نسبت به سایر تیمارها بود (05/0p<) . طول استخوا ن پا و شاخص توده بدن نیز تفاوت معنی داری نداشتند (05/0p>) .هم چنین اثر عصاره گیاه شیرین بیان، پری بیوتیک اکتیوموس® و آنتی بیوتیک فلاوومایسین بر صفات کیفی داخلی (به جز نسبت زرده) و خارجی تخم مرغ، کلسترول تخم مرغ و تری گلیسرید خون معنی دار نبود (05/0p>). در مورد نسبت زرده تیمار 4 (آنتی بیوتیک فلاوومایسین 400 میلی گرم در کیلوگرم) دارای افزایش معنی داری نسبت به سایر تیمارها بود. و در مورد کلسترول خون تیمار 1 (شاهد) دارای افزایش معنی داری نسبت به سایر تیمارها بود (05/0p<). با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد عصاره گیاه شیرین بیان و پری بیوتیک اکتیوموس می توانند جایگزین خوبی برای آنتی بیوتیک فلاوومایسین باشند.

هدف از مطالعه حاضر تعیین ترکیب شیمیایی، ارزش انرژی زایی و همچنین تجزیه پذیری شکمبه ای پسماند پایه قارچ دکمه ای و بررسی اثرات استفاده از آن در جیره بره های پرواری بر قابلیت هضم جیره، عملکرد رشدی بره ها و برخی فراسنجه های خونی آنها بود. ارزش انرژی زایی پسماند قارچ درمقایسه با یونجه در آزمایش اول با استفاده از آزمون تولید گاز به دست آمد. تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین پسماند قارچ در آزمایش دوم با استفاده از کیسه های نایلونی تعیین شد. در آزمایش سوم و چهارم، اثرات استفاده از پسماند قارچ بر عملکرد رشدی بره های پرواری و گوارش پذیری جیره با استفاده از 24 راس بره نر مهربان با میانگینوزن زنده 9/3± 8/25 کیلوگرم و 3تا4 ماه سن در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 4 تیمار به مدت به ترتیب 60 و 15 روز مورد بررسی قرار کرفت. جیره های آزمایشی متشکل بود ازیک جیره پایه برای بره های پرواری که با سطوح مختلف پسماند قارچ و تفاله چغندر قند مکمل شده بودند شامل: جیره شاهد (بدون ضایعات قارچ)؛ جیره حاوی 100 گرم پسماند قارچ؛ جیره حاوی 200 گرم پسماند قارچ؛ و جیره حاوی 200 گرم پسماند قارچ و 156گرم تفاله چغندر قند بود. به منظور اندازه گیری پارامترهای خونی در روزهای 30 و 60 خون گیری از همه بره ها صورت پذیرفت. جهت بررسی فراسنجه های تخمیری در روز آخر آزمایش اول از 24 راس از بره ها مایع شکمبه استحصال شد. نتایج مربوط به ترکیب شیمیایی پسماند پایه قارچ حاکی از محتوی نسبتا بالای پروتئین خام (5/24 درصد) و NDF نسبتا پایین (9/34 درصد) بود. محتوی انرژی قابل متابولیسم آن 7/7 مگا ژول بود که 20 درصد کمتر از یونجه بود. در آزمایش دوم مشخص شد که پسماند قارچ دارای پروتئین با تجزیه پذیری شکمبه ای بالا می باشد، به طوری که بخش با تجزیه پذیری شکمبه ای (RDP) معادل 6/70درصد و تجزیه پذیری موثر شکمبه ای پروتئین آن در نرخ عبور 5 درصد 5/81 درصد بود. استفاده از پسماند قارچ در سطوح 10% و 20% ویا 20% به علاوه تفاله چغندر تاثیر معنی داری بر عملکرد رشدی بره های پرورای نداشت (05/0

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر دانه اسپند در جیره بر عملکرد و خصوصیات تخم بلدرچین های ژاپنی تخمگذار انجام شد. تعداد 160 قطعه بلدرچین ژاپنی تخمگذار در سن 28 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و هر تیمار شامل 4 تکرار و هر تکرار دارای 10 قطعه بلدرچین مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد، جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین، جیره حاوی 25/0 درصد پودر دانه اسپند و جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند بودند. قبل از شروع آزمایش، مدت 2 هفته به عنوان آداپتاسیون (دوره عادت پذیری) در نظر گرفته شد. در طول مدت آزمایش، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی و وزن تخم، درصد تولید تخم، توده تخم و درصد تخم های شکسته به صورت روزانه اندازه گیری شدند. همچنین در پایان هر هفته از هر تکرار دو عدد تخم به صورت تصادفی انتخاب و صفات تخم شامل شاخص شکل، وزن مخصوص، نسبت پوسته، ضخامت پوسته، استحکام پوسته، واحد هاو، شاخص زرده و شاخص رنگ زرده تخم اندازه گیری شدند. نتایج این مطالعه نشان دادند که تیمارهای آزمایشی بر مصرف خوراک روزانه، وزن تخم، ضریب تبدیل غذایی، درصد تولید تخم و توده تخم تاثیر معنی داری نداشتند (05/0 P>). درصد تخم های شکسته در بلدرچین های تغذیه شده با جیره های حاوی پودر دانه اسپند بطور معنی داری (05/0 P<) کمتر از بلدرچین های تغذیه شده با جیره شاهد بود ولی با درصد تخم های شکسته در بلدرچین های تغذیه شده با جیره حاوی 02/0 درصد ویرجینیامایسین اختلاف معنی داری نداشت (05/0 P>). اثر تیمارهای آزمایشی بر وزن مخصوص تخم، نسبت پوسته به وزن تخم، استحکام پوسته، واحد هاو و شاخص زرده معنی دار نبود (05/0 P>). شاخص شکل تخم بلدرچین های تغذیه شده با جیره حاوی 25/0 درصد پودر دانه اسپند بطور معنی داری (05/0 P<) کمتر و ضخامت پوسته آنها بطور معنی داری (05/0 P<) بیشتر از بلدرچین های تغذیه شده با جیره شاهد بود. شاخص رنگ زرده تخم بلدرچین های تغذیه شده با جیره های حاوی 25/0 و 50/0 درصد پودر دانه اسپند بطور معنی داری (05/0 P<) بیشتر از بلدرچین های تغذیه شده با جیره شاهد و جیره حاوی 02/0 درصد ویرجینیامایسین بود. با توجه به نتایج این آزمایش به نظر می رسد که استفاده از پودر دانه اسپند به میزان 50/0 درصد در جیره غذایی بر عملکرد بلدرچین های ژاپنی تخمگ

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر منابع مختلف چربی و سطوح مختلف متیونین در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه، وزن اندام های گوارشی و وضعیت سیستم ایمنی بلدرچین های ژاپنی انجام شد. تعداد 768 قطعه بلدرچین ژاپنی از سن 15 تا 35 روزگی در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3×4 به12 تیمار و هر تیمار دارای چهار تکرار و هر تکرار شامل 16 قطعه بلدرچین ژاپنی اختصاص داده شدند. فاکتورهای مورد بررسی شامل منبع چربی (بدون چربی، روغن سویا، روغن ماهی کیلکا و چربی طیور) و سطح متیونین جیره (در سطح توصیه NRC(1994)، 10 درصد بیشتر از توصیه NRC(1994) و 20 درصد بیشتر از توصیه NRC (1994) بودند. مقدار خوراک مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی هر واحد آزمایشی بطور هفتگی اندازه گیری و تعداد تلفات هر واحد آزمایشی بصورت روزانه ثبت شدند. در سن 16 روزگی واکسن نیوکاسل به صورت آشامیدنی داده شد و در سن 22 روزگی نمونه های خون به منظور تعیین تیتر آنتی بادی بر علیه واکسن نیوکاسل به طور تصادفی از دو قطعه پرنده از هر واحد آزمایشی گرفته شدند. در سن 22 روزگی سوسپانسیون 5 درصد گلبول قرمز خون گوسفند به پرنده های خونگیری شده از هر واحد آزمایشی تزریق و در سن 28 روزگی نمونه های خون به منظور تعیین تیتر آنتی بادی در پاسخ به اولین تزریق سوسپانسیون 5 درصد گلبول قرمز خون گوسفند از همان دو پرنده از هر قفس گرفته شدند. در سن 28 روزگی مجددا سوسپانسیون 5 درصد گلبول قرمز خون گوسفند به همان دو پرنده خونگیری شده از هر قفس تزریق و در سن 34 روزگی نمونه های خون به منظور تعیین تیتر آنتی بادی در پاسخ به دومین تزریق سوسپانسیون 5 درصد گلبول قرمز خون گوسفند از همان دو پرنده از هر قفس گرفته شدند. در پایان آزمایش (سن 35 روزگی) از هر واحد آزمایشی دو قطعه پرنده به طور تصادفی انتخاب و کشتار شدند و وزن نسبی (درصد) لاشه و اجزای لاشه شامل سینه، ران ها، گردن، بال ها، پشت و پا و وزن نسبی (درصد) اندام های داخلی شامل قلب، کبد، سنگدان، لوزالمعده، پیش معده، طحال، غده بورس فابریسیوس و همچنین چربی محوطه شکمی و وزن نسبی (درصد) قسمت های مختلف روده باریک شامل دوازدهه، تهی روده و ایلئوم و طول قسمتهای مختلف روده شامل دوازدهه، تهی روده، ایلئوم و روده های کور اندازه گیری شدند. نتایج این آزمایش نشان دادند که در کل دوره پرورش مقدار مصرف خوراک، افزایش وزن و وزن بدن بلدرچین های

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر آویشن شیرازی و جوانه میخک در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و وضعیت سیستم ایمنی جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، چهار تکرار و 18 پرنده در هر تکرار به مدت 6 هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد، جیره حاوی 02/0 درصد آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین، جیره حاوی 50/0 درصد پودر آویشن شیرازی و 2/0 درصد پودر جوانه میخک، جیره حاوی 50/0 درصد پودر آویشن شیرازی و 4/0 درصد پودر جوانه میخک، جیره حاوی 1 درصد پودر آویشن شیرازی و 2/0 درصد پودر جوانه میخک و جیره حاوی 1 درصد پودر آویشن شیرازی و 4/0 درصد پودر جوانه میخک بودند که برای سه دوره پرورش و بر طبق احتیاجات مواد مغذی سویه تجاری راس 308 تنظیم شدند. افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی، پایان هر دوره پرورش و نیز در کل دوره آزمایش اندازه گیری شدند. در سن 19 روزگی، واکسن نیوکاسل به صورت آشامیدنی به جوجه ها داده شد و در سن 25 روزگی نمونه های خون از دو قطعه پرنده از هر تکرار جمع آوری شدند. در پایان دوره آزمایش (سن 42 روزگی)، دو قطعه پرنده از هر تکرار به طور تصادفی انتخاب و کشتار شدند و ویژگی های لاشه شامل وزن نسبی (درصد) لاشه خالی شده گرم، سینه، ران، پشت، بال، گردن و چربی محوطه شکمی و همچنین وزن نسبی (درصد) اندام های محوطه شکمی شامل قلب، کبد، سنگدان، پیش معده، لوزالمعده، طحال، بورس فابریسیوس، دوازدهه، تهی روده، ایلئوم و روده های کور و نیز طول بخش های مختلف روده شامل دوازدهه، تهی روده، ایلئوم و روده های کور مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان دادند که در کل دوره پرورش، اثر تیمارهای آزمایشی بر مصرف خوراک (گرم)در سن 14 تا 21 روزگی بین تیمار شاهد و 02/0 ویرجینیامایسین و 5/0 پودر آویشن شیرازی و4/0درصد پودر جوانه میخک به طور معنی داری بیشتر از جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 1 درصد پودر آویشن شیرازی و 2/0 درصد پودر جوانه میخک (05/0 > P) بود. اثر تیمارهای آزمایشی بر میانگین افزایش وزن جوجه ها (گرم) در سن 14تا21روزگی بین تیمارشاهدو02/0ویرجینیا میسین به طور معنی داری بیشتراز جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 5/. درصد پودر آویشن شیرازی و2/0درصد پودر جوانه میخک و 1 درصد پودر آویشن شیرازی و2/0درصد پودر جوانه میخک و 1 درصد پودر آویشن شی

چکیده: مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف باقی مانده رستورانی بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی، پارامترهای خونی، مورفولوژی روده و صفات تخم بلدرچین ژاپنی با تعداد 300 قطعه بلدرچین تخم گذار انجام شد. این مطالعه شامل 5 تیمار، 4 تکرار و 15 قطعه بلدرچین در هر تکرار بود که از سن 10 تا 18 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی تنظیم گردید. تیمار های آزمایشی شامل: 1)جیره پایه شامل ذرت و کنجاله سویا (بدون باقی مانده رستورانی) و تیمارهای 2، 3 ، 4 و 5 به ترتیب شامل جیره پایه حاوی 5، 10، 15 و 20 درصد باقی مانده رستورانی بودند. نتایج این آزمایش نشان داد که بین تیمارها از نظر وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، درصد تولید و توده تخم بلدرچین، اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0P>). با این حال خوراک مصرفی با 5 درصد باقی مانده رستورانی بطور معنی داری نسبت به تیمار 20 درصد بیشتر بود. همچنین وزن تخم بلدرچین در تیمار دریافت کننده 20 درصد باقی مانده رستورانی افزایش معنی داری را نسبت به تیمار 10 درصد داشت (05/0P<). صفات کیفی تخم بلدرچین در پایان هر دو هفته اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که وزن زرده تیمار حاوی 10 و20 درصد باقی مانده رستورانی به طور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود و در وزن سفیده تیمارهای 5 و 20 درصد باقی مانده رستورانی افزایش معنی داری نسبت به تیمار 10 درصد وجود داشت (05/0P<). در صفات وزن تخم بلدرچین، واحد وزن به سطح پوسته و سطح تخم بلدرچین تیمار حاوی 20 درصد باقی مانده رستورانی به طور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد و 10 درصد نشان داد (05/0P<). در انتهای دوره آزمایش (18 هفتگی)، دو قطعه بلدرچین از هر تکرار به طورتصادفی انتخاب و خون گیری شدند. تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر غلظت گلوکز و لیپوپروتئین با چگالی بالا وجود نداشت (05/0P>). اما تفاوت غلظت های تری گلیسرید و لیپوپروتئین با چگالی پایین معنی دار شد بطوریکه بیشترین مقدار در تیمار شاهد و کمترین آن در تیمار 20 درصد باقی مانده رستورانی بود. از طرفی غلظت کلسترول خون تیمار شاهد افزایش معنی داری را نسبت به تیمار 15 درصد نشان داد (05/0>P).از جهتی غلظت کلسترول زرده تخم بلدرچین در تیمارهای 15 و 20 درصد باقی-مانده رستورانی افزایش معنی داری را نسبت به تیمار شاهد، 5 و 10 درصد نشان دادند (05/0P<). در انتهای دوره آزمایش، میزان ویسکوزیته مح

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف دانه اسپند در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و وضعیت سیستم ایمنی و توانایی جایگزینی آن بجای آنتی بیوتیک محرک رشد در جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 18 پرنده در هر تکرار به مدت 6 هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-جیره شاهد 2-جیره حاوی ویرجینیامایسین (02/. درصد) 3-جیره حاوی 25/. درصد پودر دانه اسپند 4-جیره حاوی 5/. درصد پودر دانه اسپند بودند که در سه مقطع و با توجه به احتیاجات مواد مغذی سویه راس 308 تنظیم شدند. اسپند بکار رفته در طرح، حاصل مخلوط کردن 10 نمونه اسپند از کل کشور بود که مورد آنالیز تجزیه تقریبی قرار گرفت. افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک بصورت هفتگی و پایان دوره ای در طی دوره آزمایش اندازه گیری، ثبت و مورد آنالیز آماری قرار گرفت. در روز 19 واکسن نیوکاسل بصورت آشامیدنی به جوجه ها داده شد و در روز 25 خونگیری جهت تعیین تیتر آنتی بادی علیه واکسن نیوکاسل به عمل آمد. در روز 42 از هر تکرار 2 پرنده بصورت تصادفی کشتار شده و مورد ارزیابی صفات لاشه قرار گرفتند. با توجه به نتایج بدست آمده، سطوح مختلف پودر دانه اسپند، بر ویژگی های عملکردی جوجه های گوشتی شامل مصرف خوراک، افزایش وزن، تفاوت معنی داری در بین تیمارها ایجاد کرد (05/0 > P) و باعث کاهش میزان خوراک مصرفی و افت وزن پرندگان شد. ضریب تبدیل خوراک تفاوت معنی داری نشان نداد. در آنالیز خصوصیات لاشه، تیمارهای حاوی اسپند از نظر وزن چربی، سنگدان، پیش معده و دوازدهه تفاوت معنی داری با دیگر تیمارها داشته ولی در دیگر صفات اختلاف معنی داری نشان ندادند. نتایج مربوط به آنالیز داده های سیستم ایمنی شامل تیتر آنتی بادی علیه واکسن نیوکاسل تفاوت معنی داری (0.05 >P) در میان سطوح مختلف دانه اسپند داشت. بطور کلی نتایج نشان داد مصرف 50/. درصد پودر دانه اسپند موجب کاهش عملکرد و بهبود سیستم ایمنی همورال در مقایسه با آنتی بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین در جوجه های گوشتی شد.